Score: 6.5 / 10
Wie houdt van conventionele melodrama's zit zonder enige twijfel goed bij James Gray. Wanneer je fetisjacteur Joaquin Phoenix is, kan dat ook moeilijk anders - er zijn weinig Hollywoodsterren die melancholie zo goed belichamen. In Grays nieuwste is zowel zijn herkenbare stijl als Phoenix weer aanwezig. Ditmaal worden die aangevuld met een al even melancholische Marion Cotillard en een 1920s retro vibe. Of dat goede cinema oplevert, is vooral een kwestie van wat je verwachtingen zijn.
Wie We Own the Night en Two Lovers zag, weet wat te verwachten: een aangrijpend, tragisch portret van twee of drie hoofdrolspelers, gemarineerd in een weemoedige sfeer en bestaande uit een traditionele vertel- en beeldtechniek. Nooit echte tearjerkers, maar ook nooit echt diepgaande cinema. Het is een succesformule en James Gray houdt er zich aan. Ook in The Immigrant vinden we al die ingrediënten terug en dat levert een knappe schets op van New York in de 1920s - overigens een periode die door Boardwalk Empire en The Great Gatsby terug aan populariteit gewonnen heeft.
Ewa (Cotillard), een Poolse immigrante die in New York een nieuw leven wil beginnen, valt van het ene ongeluk in het andere. Dit niet in de minste plaats door Bruno (Phoenix), een louche ondernemer (lees: pooier) die Ewa een warme thuis wil geven - maar voor wat hoort wat uiteraard. Omdat Ewa's zieke zus Magda opgenomen werd op Ellis Island, wil ze New York niet verlaten. In de tussentijd wordt Ewa verliefd op Orlando (Jeremy Reiner), een goochelaar die met zijn show van stad naar stad trekt. De rivaliteit tussen Bruno en Orlando loopt al snel uit de hand en Ewa's leven wordt er steeds minder rooskleurig op. Weinig optimisme, maar het levert wel onderhouden en weemoedige cinema op, al was het maar door het bruingele kleurenpalet dat van het scherm druipt.
Ondanks de knappe film, bleef een echte emotionele opdoffer uit. In tegenstelling tot Two Lovers, heeft Gray een te grote afstand gecreëerd tussen publiek en protagonist. Hierdoor mist de film impact en blijft het een relatief oppervlakkig drama zonder veel nazinderend effect. Phoenix is daarentegen weer helemaal terug van weggeweest. Zijn carrière-break, die ophield met The Master en vooral ten dienste was van de docufilm I'm Still Here, heeft hem een des te boeiender aura opgeleverd. Hierdoor wordt The Immigrant meteen een interessantere film, voornamelijk voor Phoenix liefhebbers, zoals ikzelf. Fans van Cotillard mogen eveneens tevreden zijn, want haar rol als de Poolse Ewa, lijkt haar op het lijf geschreven.
Niettemin blijft het te conventionele cinema om indruk te maken. Dat dit een wederkerend probleem is van Gray, zal vermoedelijk betekenen dat de man nooit echt een grootheid zal worden. Wie echter houdt van sfeervolle en tragische films of gebeten is door het retrovirus dat nu ook officieel in Hollywood is doorgedrongen, zal zonder veel twijfel kunnen genieten van The Immigrant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten