Score: 8.0 / 10
De debuutfilm van Colin Trevorrow (die binnenkort beter gekend zal staan als de regisseur van de vierde Jurassic Park) is zonder enige twijfel de meest charmante en vertederende 'kleine' film die ik dit jaar reeds zag. Op het Valhalla van de onafhankelijke cinema in de VS, Sundance Film Festival, won de film in 2012 de prijs voor beste scenario van een Amerikaanse film. Zonder enige twijfel een verdienstelijke onderscheiding.
In Safety Not Guaranteed staat Kenneth Calloway (Mark Duplass) centraal. Hij is een eerder vreemde man die een zoekertje in de krant plaatst waarin hij een oproep doet naar zij die met hem mee willen reizen in de tijd, zij het 'safety not guaranteed'. Nadat journalist Jeff (Jake Johnson) aan zijn redacteur weet te verkopen dat er mogelijk een sappig verhaal zit achter deze man, trekt hij met twee stagiairs naar Ocean View om Kenneth op te zoeken. Jeff heeft echter zo zijn eigen bedoelingen om naar Ocean View te trekken en al het werk komt uiteindelijk op de schouders van de stagiairs terecht. Voornamelijk op die van Darius (Aubrey Plaza) die het vertrouwen van Kenneth probeert te winnen zodat hij haar zou toelaten mee te reizen in de tijd.
De premisse van het verhaal is dus vrij simpel, zoals in vele van de kleinere Amerikaanse producties. Het is echter, net als in die vele andere kleinere producties, de manier waarop het verhaal vormgegeven wordt die de film zo goed maakt. Dialogen die meer dan eens de kijkers opvattingen proberen te provoceren, bizarre wendingen in een op het eerste zicht rechttoe-rechtaan verhaal en absurde humor die flirt met zowel cynisme als idealisme. Maar de grootste verdienste van deze film is zijn menselijkheid: de manier waarop de personages initieel worden geportretteerd als karikaturen, doch na verloop van tijd worden ontdaan van deze stereotypen en zich ontplooien tot beminnelijke, zij het ietwat gestoorde, individuen. De film geeft hierdoor een aangename warmte af, een soort aandoenlijke 'kleinmenselijkheid' die we ook kennen van andere films van het producersduo Saraf-Turtletaub, zoals Everything Is Illuminated, Little Miss Sunshine en Our Idiot Brother.
Dat Safety Not Guaranteed meer drijft op personages en dialogen dan op inhoud, stoort zelden echt. Over de inhoud kan je weinig meer zeggen dan dat de film de draak steekt met hopeloos onzinnige pogingen om demarcaties in te voeren tussen normaliteit en abnormaliteit. Die inhoud komt niet helemaal tot zijn recht omdat de prent uiteraard geen psychologische dieptestudie is, maar ze vormt wel een erg boeiende achtergrond om dialogen rond te schrijven en personages tegen te schetsen. Meer dan eens ontstond er ergernis naar de skepptici toe en empathie met de dromers, nog zonder te weten waar het verhaal heen ging of wie van beiden uiteindelijk gelijk zou krijgen. De film weet dat gevoel vast te houden door gevatte dialogen en grappige situatiehumor. Op dat vlak keek Wes Anderson meer dan eens van om de hoek.
Al bij al is dit een heel erg aangename film die nooit de geschiedenisboeken zal ingaan, noch behoort tot de grootse films van de 2010s, maar een prent met een eigen tijdsgeest en een weinig geziene warmte. Safety Not Guaranteed leunt aan bij de geeksploitation cinema, maar staat er toch los van. Het is een film die eerder in het alternatieve circuit zijn weg zal vinden, al dan niet als cult, dan in het canon van "films die je moet gezien hebben voor je sterft" zal opgenomen worden. Maar zeg nu zelf, welke film is dan weer wel van zo'n groot belang?
Een voorsmaakje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten