Het einde van de tweede wereldoorlog. Duitsland is gevallen en de nazi's worden gevangen genomen of vluchten. Wanneer Lores ouders het huis verlaten, staat ze er met haar vier broers en zussen alleen voor. Opgevoed in een klimaat van diepgewortelde haat jegens joden en onvoorwaardelijke vaderlandsliefde, probeert Lore zich staande te houden in een snel veranderend Duitsland. De kinderen vangen een 900 kilometer lange tocht aan naar hun grootouders en worden op de weg geconfronteerd met de ene na de andere discrepantie tussen wat hen geleerd is en wat ze te zien krijgen. Zo komen ze onder meer de mysterieuze vreemdeling Thomas tegen, voor wie Lores gevoelens met elkaar in strijd gaan.
De tweede film van Cate Shortland, een adaptatie van het boek The Dark Room van Rachel Seiffert, lijkt alles te hebben van een sterk drama over de val van Het Derde Rijk. De jonge actrice Saskia Rosendahl is een interessante nieuwkomer in de Europese filmwereld, de cinematografie is zeer knap en weet een visueel verbluffend resultaat te produceren, de soundtrack is beklijvend en ook het 'Nazi-kind'-perspectief brengt eens wat anders naar voren dan de conventionele Nazi-Duitsland cinema. En toch weet de film vaak te vervelen, onnodige verhalen te vertellen en zelfs op enkele momenten te ergeren.
Hoewel ik zeer goed begrijp waarom deze film relatief goed onthaald werd, blijft de impact bij mij integraal uit. Wat vertelt deze prent eigenlijk? Dat het erg moeilijk is om vanuit een gebrainwashte opvoeding in een andere wereld te overleven? Dat ontluikende liefde boven vooroordelen staat? Of is het louter een esthetische oefening in narratief en beeldtaal? Het ontgaat me allemaal. Misschien ligt het aan afstomping. De tweede wereldoorlog is voor mij stilaan een compleet verzadigd onderwerp geworden. Om een film interessant te houden die zich met dit thema in laat, moeten de conventies verlegd worden. Nochtans gebeurt dit, minstens gedeeltelijk, in deze film. Het einde van de oorlog in Duitsland, het 'Nazi-kind'-perspectief en een soort van roadmovie waarin prille liefde en haat met elkaar in duel gaan. Allen ingrediënten die een uitstekende film zouden kunnen opleveren.
Waarom dan toch niet? Ik weet het niet. Veel zal te maken hebben met de kijkervaring en ik heb geen zin deze film te verheffen tot iets wat ik niet ervaren heb. Zeer degelijke cinema en op zich een film die aan te raden is (indien het thema je nog kan beroeren), maar uiteindelijk mis je niets indien je het gewoon laat passeren... Hoewel er ongetwijfeld mensen zijn die me hierin zullen tegenspreken.
Een voorsmaakje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten