Wanneer ‘IRA’ en ‘spionagethriller’ in eenzelfde zin
vermeld worden, sta ik niet meteen te jubelen. Dat was evenmin zo voor
de nieuwe film van James Marsh, een regisseur die beter bekend is om zijn documentaires (Man on Wire en Project Nim) dan om zijn films (The King en het tweede deel uit de Red Riding trilogie).
De adaptatie van Tom Bradeys eerste roman - met
gelijknamige titel - werd behoorlijk goed onthaald in de pers. Ik zag de
meerwaarde ten aanzien van andere spionagefilms niet in. Tenzij je van
het genre houdt, is Shadow Dancer niet meer dan een standaard
zaterdagavondfilm op Canvas. Dat het hier gaat over een “IRA vs.
MI5”-situatie zou nochtans voor enige politieke duiding kunnen zorgen,
wat het geheel meteen een pak interessanter zou gemaakt hebben. Niets
van dat.
We krijgen dan weer wel psychologische diepgang via
de interne strijd van Colette, een jonge moeder die na een mislukte
bomaanslag in Londen wordt opgepakt en de (non-)keuze krijgt om te
werken als informante voor MI5 of de gevangenis in te gaan. Haar
verantwoordelijkheid als moeder komt in conflict te staan met haar
overtuiging als IRA-activiste. Hoewel Andrea Riseborough hier een
schitterende acteerprestatie neerzet, blijft de interne strijd een
veredelde weergave van de vele tv-drama’s die we wekelijks kunnen zien
op Vitaya en Vijf.
Dat de IRA een populair thema is voor Britse / Ierse
cinema en ze dus iets te veel vissen uit dezelfde vijver, zorgt ervoor
dat deze thriller zich niet staande houdt in het overaanbod. Zeker omdat
de concurrentie zo verpletterend sterk is. In the Name of the Father, Hunger, The Wind That Shakes the Barley, The Crying Game en Some Mother’s Son zijn stuk voor stuk films die zoveel meer te zeggen hebben over het thema dan Shadow Dancer
doet. Akkoord, geen enkele van deze voorgaande films is een
spionagethriller, maar misschien is net dat de reden waarom ze beter
werken.
Ik begrijp met de beste wil van de wereld niet wat
het is aan detective-, politie- en spionage-films en -series wat ervoor
zorgt dat ze de laatste jaren weer zo populair worden. Misschien ligt
het aan de Zweeds-Deense invasie sinds de Millennium-trilogie en The Killing,
maar dat zou ik eerder verklaren als een remedie om de indigestie van
Amerikaanse misdaadfilms en -series te verhelpen. Hoe het ook zij, het
hernieuwde succes van dit genre staat als een paal boven water. Er valt
zeker iets te zeggen voor de positie van Shadow Dancer hierin.
Alle ingrediënten zijn er tenslotte: degelijke spanningsbogen, vage
complotten en onverwachte plotwendingen. Combineer dit met een koele,
beheerste atmosfeer en uitstekend acteerwerk, en je hebt inderdaad een
film die door genrefans erg goed onthaald zal worden.
Het ligt dan ook aan mij. Er zijn nu éénmaal andere
genres waar ik wilder van word. Niet om te zeggen dat deze film
vervelend was, maar een diepe indruk liet hij evenmin na. De hele
liefdeshistorie tussen Mac, gespeeld door Clive Owen, en Colette is
bovendien een storende verhaallijn. Gelukkig was er een mooie
plotwending om die storing om te zetten in een bevredigende uitkomst. Al
bij al is Shadow Dancer een genietbare, zij het wat overbodige film die als ontspannende opvulling kan dienen tijdens een inspiratieloze avond.
Trailer SHADOW DANCER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten