Een film die zich afspeelt begin jaren negentig en
toch de huidige tijdgeest lijkt te omvatten. Toeval of niet? Ik heb het
boek van Stephen Chbosky, eveneens de regisseur en
scenarist van deze film, niet gelezen, dus blijft het antwoord hierop
voor mij een onbekende. Dat de film zich profileert als een frisse
teenerflick staat echter als een paal boven water. Moest het woord
‘hipster’ nog niet bestaan, het had voor deze film moeten uitgevonden
worden - nog in het midden latend of dit positief of negatief is.
Wat eveneens vast staat, is dat we hier te maken
hebben met een acteurscollectief van morgen. Allen zijn ze geboren ten
tijde van wanneer deze film zich afspeelt, de early nineties.
Zoals reeds enkele malen geopperd in de media, zijn Logan Lerman, Ezra
Miller en Emma Watson stuk voor stuk acteurs waar we nog lang niet het
laatste van gehoord en gezien hebben. Zoals steeds zal dergelijke
media-aandacht werken als een self-fulfilling prophecy, maar in
deze is het misschien wel gerechtvaardigd. Zowel Lerman, Miller als
Watson weten te betoveren en krijgen het voor mekaar de warme dynamiek
tussen hun personages over te brengen bij de gewillige kijker.
Muziek speelt ongetwijfeld een grote rol in deze
film. Alleen daarmee weet hij al een groot deel van de huidige,
alternatievere, jeugd te charmeren. Omdat het gaat over artiesten als
The Smiths, Sonic Youth, Dexys Midnight Runners, Pavement, David Bowie,
Air Supply, New Order, Morrissey, Joey Ramone, Crowded House en Cocteau
Twins, kunnen we ‘jeugd’ tevens uitbreiden met de hele generatie die
zijn puberteit beleefde bij het begin van de jaren negentig. Dat één van
de mysteries in de film draait rond een zogezegd onbekend nummer (dat
we op het einde te weten komen in een zijdelingse plot-onthulling), is
met voorsprong de meest lullige verhaallijn voor al zij die van bij
aanvang het nummer herkennen. We hoeven dit desondanks niet op te
blazen, vermoedelijk zullen vele kijkers, net als de protagonisten, niet
weten om welk nummer het gaat. En dan nog, de film staat of valt er
niet bij.
Dat ‘hipster’ over de hele prent geschreven staat,
suggereert een negatieve connotatie. Dit hoeft niet noodzakelijk zo te
zijn. Met een ietwat cynische blik doorprik je inderdaad al snel de
gekunstelde puberproblematiek en de psychologische hypotheses van de
film. Adopteren we daarentegen een toegankelijkere visie, die plaats
maakt voor wat adolescente introspectie en romantisch idealisme, is deze
film een genot van begin tot einde. Ook al is dat einde nogal bij de
haren gegrepen en kan je je, zelfs zonder cynisch te worden, afvragen of
dergelijke wending nodig was. Ze voegt weinig toe en is hoogstens lauw
provocatief.
Maar net omdat de film zo aandoenlijk is en, naar ik
vermoed, sterk appelleert aan sommige 14- tot 18-jarigen, hoeven we geen
hautaine houding te adopteren bij het zien ervan. De vele lof die hij
kreeg, is soms best ridicuul en op z’n minst overroepen, maar misschien
is dat wel net de manier waarop de huidige jeugd zich uitdrukt. En
waarom niet? Als een film dergelijke sterke emoties weet op te roepen,
is daar niets verkeerd mee - het blijft tenslotte een film. Daarenboven
beschouw ik mezelf nog steeds als een deel van de huidige ‘jeugd’,
hoewel in de achterste regionen, en voel ik de puber in mijzelf
empathisch instemmen.
Right now, we are alive. And in this moment, I swear, we are infinite.
Voor de één een banale platitude, voor de ander een sterk geladen
levensles. Ik stel enkel vast dat de film een blijvende indruk nagelaten
heeft (niet in de minste mate omwille van de voice-over epiloog), wat
ik niet had verwacht enkele maanden geleden. Gemakkelijk verteerbare
diepzinnigheid, een vleugje melancholische romantiek, het betere
acteerwerk van jong-Hollywood, een nostalgisch-alternatieve soundtrack
en puberale slapstick - de ingrediënten voor een cultfilm in wording en
(voor mij althans) de eerste teener-indie-flick die me wist te charmeren
sinds Juno. Aan te raden voor al zij die graag weer even jong
willen zijn, alsook voor de muurbloempjes onder de pubers die op zoek
zijn naar zelfherkenning. Wie geen zin heeft zijn cynische of volwassen
bril af te zetten, blijft er evenwel beter op een afstand van - je mist
niets.
Trailer THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten